Na maanden werk is het dan zover: het festival waar je met z’n allen aan bouwt vindt plaats. De laatste maand is altijd het meest stressvol: wat doet het weer? Werkt de krant nog mee? Hoe gaat het opbouwen? Zullen er geen gekke dingen gebeuren? Komen alle vrijwilligers opdagen? En ook: komen de trouwe bezoekers wel weer?

Maar dan sta je tussen podium en feestterein. Ik stap op het opstapje en kijk over de mensenmassa heen. Blije gezichten, een klein zonnetje, veel oranje, en voorin een hossende bups mensen. Miss Montreal sprint spontaan het podium op om te hakken met Mental Theo. Een jongen vooraan huilt bij het aanzicht van zijn happy hardcorehelden. De sfeer is weergaloos.

Trots en dankbaarheid straalt door mijn lijf, kippenvel staat op mijn armen. Het is weer gelukt, kijk nou toch! Ruim 4500 mensen die naar ons feestje willen komen, en er wat leuks van maken. Nee, het is hun feestje. Zij maken het, wij faciliteren alleen. En ik ben immens trots dat te mogen doen. Spontaan valt alle spanning van me af, en kan ik alleen nog maar rondstuiteren op de energie van al die mensen. En: ik krijg immense zin in een biertje.